Pengangguran

Pendahuluan 

Pengangguran sering kali dikaitkan dengan lebihan penawaran buruh di pasaran. Keadaan ini biasanya dikaitkan juga dengan masalah yang sering melanda kawasan luar bandar atau pun di negara yang mundur kesan daripada aktiviti ekonomi tidak berkembang dan seterusnya tidak dapat menyediakan peluang pekerjaan yang mencukupi untuk penduduk masing-masing. Namun begitu masalah penggangguran juga terjadi di kawasan bandar dan negara-negara membangun, malah di negara maju turut berlaku. Masalah ini terjadi kerana kekosongan pekerjaan yang ada tidak dapat dipenuhi atas sebab-sebab yang tertentu. Sama ada ianya berpunca daripada pihak yang menganggur atau dari pihak majikan sendiri. Faktor-faktor yang menyebabkan pengangguran ini juga boleh dilihat dari sudut permintaan buruh atau penawaran buruh. Terdapat banyak kajian lepas yang mengkaji faktor penentu pengangguran samada dari prespektif mikroekonomi ataupun dari perspektif makroekonomi.

Penganggur merujuk dalam kajian oleh Jabatan Perangkaan Malaysia, 2015 adalah mereka yang tidak mempunyai pekerjaan tetapi berminat untuk bekerja. Terdapat dua kumpulan penganggur iaitu penganggur aktif dan penganggur tidak aktif. Penganggur aktif termasuk mereka yang tidak bekerja semasa minggu rujukan iaitu semasa pelaksanaan kajian oleh Jabatan Perangkaan Malaysia tetapi bersedia untuk bekerja dan aktif mencari pekerjaan dalam minggu tersebut. Penganggur tidak aktif adalah seperti berikut:

a) mereka yang tidak mencari pekerjaan kerana percaya tidak terdapat pekerjaan ataupun tidak berkelayakan;

b) mereka yang mungkin mencari pekerjaan jika tidak kerana sakit atau cuaca buruk;

c) mereka yang menunggu jawapan permohonan pekerjaan; dan

d) mereka yang telah mencari pekerjaan sebelum minggu rujukan semasa pelaksanaan kajian oleh Jabatan Perangkaan Malaysia. (Jabatan Perangkaan Malaysia, 2015).

Di Malaysia isu pengganguran yang selalu diketengahkan di media cetak dan elektronik ialah isu pengangguran dalam kalangan graduan. Meskipun telah mempunyai kelayakan ijazah, ramai graduan di Malaysia belum mempunyai pekerjaan. Di mana silapnya? Adakah silap graduan kerana terlalu memilih pekerjaan? Ataupun kursus yang ditawarkan di universiti banyak yang tidak relevan dengan pekerjaan? Banyak persoalan yang boleh ditimbulkan. Lebih memburukkan lagi apabila lebih banyak Institusi Pengajian Tinggi Swasta (IPTS) diluluskan untuk menawarkan pelbagai program pengajian. Jumlah graduan hasil daripada IPTS saban tahun meningkat dengan banyak dan ramai beranggapan universiti-universiti dan kolej-kolej swasta dalam tempoh 10 tahun ini laksana industri kilang yang menghasilkan tenaga kerja melebihi daripada permintaan oleh industri pekerjaan. Bagi mereka yang berhenti kerja dan cuba mendapat pekerjaan baru juga turut mengalami masalah ini. Terdapat juga penganggur yang telah berhenti bekerja pada 3 tahun yang lepas tetapi masih gagal sehingga hari ini mendapatkan pekerjaan tetap meskipun mempunyai pengetahuan dan pengalaman luas dalam bidang pekerjaan. Malah ada yang mempunyai Ijazah Sarjana Muda atau Ijazah Sarjana.

Isu berkaitan pengangguran di kalangan graduan sering diperkatakan di kalangan masyarakat dan boleh dianggap sebagai satu kegagalan sistem pendidikan peringkat tinggi negara dalam melahirkan graduan yang memenuhi keperluan industri. Walaupun banyak penambahbaikan telah dilaksanakan bagi mengukuhkan lagi tahap kebolehpasaran graduan di IPTA, masih terdapat lagi banyak rungutan yang dikemukakan oleh para majikan tentang kualiti para graduan ini. Antara rungutan yang sering dikemukakan oleh para majikan adalah kelemahan para graduan dalam aspek kemahiran insaniah (soft skills) seperti kemahiran komunikasi, penguasaan bahasa Inggeris dan sebagainya. Menurut kajian yang dijalankan oleh pihak Majlis Tindakan Ekonomi Negara (MTEN), terdapat lima faktor yang menyebabkan graduan sukar untuk mendapatkan pekerjaan iaitu kekurangan kemahiran dan pengalaman kerja, ketidaksepadanan antara keperluan industri dengan bidang pengajian graduan, kurang keupayaan untuk berkomunikasi dengan baik terutamanya dalam Bahasa Inggeris, sikap negatif sesetengah graduan terhadap pekerjaan dan kurangnya kesedaran tentang kewujudan berbagai-bagai peluang pekerjaan.

Komitmen yang ditunjukkan oleh kerajaan bagi menangani masalah ini menggambarkan bahawa fenomena pengangguran graduan bukan sahaja memberi impak negatif kepada negara dan ekonomi, malah sosial dan politik. Daripada segi ekonomi, masalah pengangguran ini dilihat sebagai satu pembaziran sumber tenaga yang amat bernilai apabila pelaburan kerajaan secara besar-besaran dalam sistem pendidikan tinggi tempatan tidak mendapat pulangan sewajarnya (Lim et al, 2002). Kadar pulangan masa hadapan daripada golongan ini didapati tidak setimpal dengan kos yang terpaksa ditanggung oleh kerajaan untuk menyediakan pendidikan tinggi kepada mereka. Ini sejajar dengan apa yang dikatakan oleh Siti Hajar & Zaini (1989; 262):

"Wang berjuta-juta ringgit telah tercurah guna memberi ilmu kepada golongan ini, menjadikan mereka satu pelaburan guna tenaga yang tidak boleh dipersiakan. Wang telah habis, budi tidak bertabur"

Pendidikan membolehkan setiap individu menguasai ilmu pengetahuan dan seterusnya mampu mengatasi ranjau dan rintangan-rintangan kehidupan. Usaha kerajaan yang begitu gigih untuk membantu rakyat meningkatkan taraf hidup dan seterusnya dapat mengurangkan kadar pengangguran di kalangan rakyat dapat dilihat menerusi pembentukan pelbagai agensi di peringkat persekutuan, wilayah dan negeri bagi melaksanakan pelbagai projek pembangunan untuk faedah-faedah rakyat. Jelas sekali menerusi usul Rancangan Malaysia Kesebelas (RMK-11) yang dibentangkan oleh Perdana Menteri, kadar pengangguran di Malaysia telah menurun daripada 7.4 peratus pada tahun 1970 kepada hanya 2.9 peratus pada 2014.